اشعار

تا که تسلیـمـیم، تـسلیـمِ رضای فـاطمه            راضی از اعمال ما باشد خُدای فاطمه

شاه بانوی دوعالم اوست از این رو خُدا            آفـریـده شـاه مـردان را برای فـاطـمه

یـاس سپـیـدی بوی خاکـستر گرفته            آتـش ز هُـرم شعـله‌هـای در گـرفته

هر روز فـضّه دانه دانه می‌شمارد            آلالـه‌هـایی را که از بـسـتـر گـرفته

نـوری میان دستهـایش تا فـلک داشت            در پیشگاه او به خود خورشید شک داشت

چیزی از این دنیا برای خود نمیخواست            پیش خدا هفت آسمان جای فدک داشت

ای شب قدر! کسی قدر تو را فهمیده‌ست؟            تا به امروز کسی مرتبه‌ات را دیده‌ست؟

خلـق از معـرفت شأن تو عـاجز مانـدند            بی جهت نیست خدا فاطمه‌ات نامیده‌ست

سائل شدیم و رحمتِ زهرا به ما رسید            عرضِ ادب به ساحتِ مولا به ما رسید

دار و‌ ‌ندارمان، همه خیراتِ فاطمه ست            الحـق تـمامِ خـیـرِ دو دنیا به ما رسید!

رو گرفـتی که کـبـودی تو پـیـدا نشود            باعـث رنـجـش زخـم دل مـولا نـشـود

سر سـجـاده دعـا کـرده حـسن آهـستـه            بی‌کـسی کاش نصیب دل بـابـا نـشـود

به درد بـی‌دوایم تا ابـد مرهـم نمی‌بخشم           که عشقت را به کل ثروت عالم نمی‌بخشم

به تن پوشم اگر یک نخ بود از جامۀ لیلا           ردایم را به صدها شال ابریشم نمی‌بخشم

حال و روز مادری بیمار گریه‌آور است           گریه‌های کودکی تب‌دار گریه‌آور است

عاشقان گاهی ز روی هم خجالت می‌کشند           دیدنِ اشک غریب انگار گریه‌آور است

طعـم بهار را نچـشـیدم خـزان شدم            یاسم ولی به رنگ گل ارغوان شدم

این روزها، قیام و رکوعم شده یکی            مثـل هـلال ماه، خـمـیدم کـمان شدم

یک عمر هست دست خـداوند یاورش            هر بنده‌ای که حضرت زهراست مادرش

هرکس که خواست عزّت دنیا و آخرت            زهرا شده است دلخوشی اول آخـرش

چـقـدر گـرم دعـایـی بـرای هـمـسـایـه            چه رازی است نهان در دعای همسایه؟

چـقـدر مردم این کـوچـه بی‌وفـا بودند            که بود پاسخ مهـرت، جـفـای هـمسایه

گر پهلـویم شکـست فـدای سرت عـلی            محسن به خون نشست فدای سرت علی

یک تـار موی تو به دو عـالـم نمی‌دهم            هستی هرآنچه هست فدای سرت علی

شب شد و مادرمان گفت: کجایی زینب؟            گفت: سجادۀ من را تو بیـانداز امشب

کمکم کن که به محـراب نـمازم بروم            تـا بـه آرامـگـه راز و نــیــازم بــروم

اظهـار درد دل بـه زبــان آشـنـا نـشـد            دل شد ز خون لبالب و این غنچه وا نشد

آنجا از آن زمان که جدا از تنم شده است            یک دم سر من از سر زانـو جـدا نشد

منم زهرا همان که از سوی حق کوثر آوردم           سُروری بی‌بـدل در خانۀ پیغـمبر آوردم

علی جان از سوی جنّت به عشقت آمدم دنیا           خودت گفتی برایت روزگاری دیگر آوردم

چه غصه‌ها که نخوردی برای همسایه            هـنوز هم که تو داری هـوای همسایه

تو ناله کردی و همسایه را دعا کردی            ز گـریـۀ تو در آمد صدای هـمـسـایـه

یک ذرّه از لطافـت تو صـد بهـار شد            هر قطره از وضوی تو یک چشمه‌سار شد

از طـرزِ راه رفـتن تو واژه ساخـتـنـد            یک واژه مثل کوه، که اسمش «وقار» شد

یا قـادر و یا قـاهـر و یا من هُـوَ الهـو            دیگر رسیده صبر صدّیـقه به یک مو

شب‌ها فـقـط ذکرش شده عجّـل وفاتی            این روزها که درد بسته خنجر از رو

شایسته است اگر تو سر حرف وا کنی            مثـل قـدیم، هـمسر خود را صدا کـنی

اینگـونه که نـمی‌شود ای با وفـای من            در خانـه‌ام بـرای وفـاتـت دعــا کـنـی

مادرم را دوست می‌دارم؛ شما را بیشتر           پس عزیزی مثل جانم یا نه؛ حتی بیشتر

خُـرده نان سفـرۀ تو رزق میکـائـیل شد           هرچه آنها ریزتر؛ پس روزی ما بیشتر